Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1931; Θεσσαλονίκη
Θάνατος	6 Αυγούστου 1996; Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές	Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ποιητής
	δεδομένα

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικολάου Αρσλάνογλου (Θεσσαλονίκη, 17 Σεπτεμβρίου 1931 - Αθήνα, 6 Αυγούστου 1996), είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής Μικρασιατικής καταγωγής.

Γραμματολογικά ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Εμφανίστηκε στα Γράμματα το 1952 με το πολυγραφημένο ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (β' έκδοση 1991, εκδ. Ύψιλον), ενώ συνεργαζόταν ήδη με περιοδικά της Θεσσαλονίκης.

Η πρώτη ποιητική συλλογή του, Ο δύσκολος θάνατος, τυπώθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη (έκδοση του σημαντικού λογοτεχνικού περιοδικού Κοχλίας).

Έζησε στη Θεσσαλονίκη ως το φθινόπωρο του 1979, οπότε και μετακόμισε στην Αθήνα.

Στις 6 Αυγούστου 1996 πέθανε από καρδιακή προσβολή στο δώμα όπου διέμενε τα δύο τελευταία χρόνια (μετά τη Νέα Σμύρνη που αγάπησε και την αναγκαστική Νέα Ερυθραία).

Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική. «Γύρισα την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, την Βόρεια Ευρώπη και Μέση Ανατολή» (συνέντευξη, περιοδικό Οδός Πανός, τχ. 90-91-92-43).

Στην ίδια συνέντευξη, σχολιάζει την μάλλον αδιάφορη σχέση του με τους λογοτεχνικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης.

Η Θεσσαλονίκη, η ευρύτερη περοχή της και το μακεδονικό τοπίο σφραγίζουν την ποιητική του δημιουργία.

Ο κριτικός Μιχάλης Μερακλής τον έχει χαρακτηρίσει έναν από τους τελευταίους συμβολιστές στην ποίησή μας (Η λέξη, τχ. 5, 1981), όπως άλλωστε δήλωνε και ο ίδιος.

Εργοβιογραφία

Γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη από μικρασιάτες γονείς, τον Αναστάσιο Αρσλάνογλου από την Κασταμονή του Πόντου και την Όλγα Αλγιανάκη από τη Σμύρνη.

Ο πατέρας του σπούδασε ταπητουργία στο Μιλάνο και ίδρυσε την κλωστουφαντουργία ΜΑΚΕΡ ΑΕ, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Χάνει τη μητέρα του το 1939, όταν ήταν οχτώ χρονών.

Στην εφηβεία υιοθέτησε το όνομα Αλέξης (όπως τον αποκαλούσαν ως το τέλος οι φίλοι και οι οικείοι) από τον ομώνυμο ήρωα στο μυθιστόρημα Ταπεινοί και καταφρονεμένοι του Ντοστογιέφσκι.

Τελείωσε το τετρατάξιο δημοτικό σχολείο των Εκπαιδευτηρίων Βαλαγιάννη, όπου φοιτούσε και ο λίγο μεγαλύτερός του Μανόλης Αναγνωστάκης και η αδερφή του Λούλα.

Όπως σημειώνει ο ίδιος (Οδός Πανός, τχ. 90-91-92), φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (όπου είχε φιλόλογο τον ποιητή Γιώργο Θέμελη). Αποφοίτησε το 1949. Έλαβε το Diplôme d'Études Littéraires του Γαλλικού Μορφωτικού Κέντρου (πρώτης μορφής του μετέπειτα Γαλλικού Ινστιτούτου, 1948-1950).

Το 1952 εξελέγη Διευθύνων Σύμβουλος της ανώνυμης εταιρείας «Μακεδονική Εριουργία ΜΑΚΕΡ» στην Καλαμαριά, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το 1963

. Έναν χρόνο πριν, η επιχείρηση, η οποία ανήκε στον πατέρα του Ασλάνογλου, χρεοκόπησε και πέρασε στα χέρια άλλου ιδιοκτήτη.

Το 1964-1965 υπήρξε υπότροφος της αιγυπτιακής κυβερνήσεως στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου.

Το 1966 πήρε το Diplôme Supérieur d'Études françaises (Sorbonne).

Το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής γλώσσας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix-en-Provence.

Από το 1968 εργάζεται ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας και λογοτεχνίας σε φροντιστήρια ξενων γλωσσών στη Θεσσαλονίκη.

Μέχρι το τελος της δεκαετίας του 1960 διαμένει στο πατρικό διαμέρισμα (Π. Π. Γερμανού 27) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.Κατόπιν μετακομίζει στην οδό Ερμού, μετά στην Κωνσταντινουπόλεως 29.

Την περίοδο 1970-1973 εργάζεται ως επιστημονικός συνεργάτης στο εργαστήριο της Ειδικής Κτηριολογίας της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Το 1971 πτυχιούχος του Γαλλικού Τμήματος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 1972 αναπληρωτής Διευθυντής σε φροντιστηριακό όμιλο. Από το 1977 εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και της Γαλλικής Λαϊκής Αποστολής.

Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή

. Μετά το 1980 έζησε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως επιμελητής στον ξενόγλωσσο εκδοτικό οίκο Ευσταθιάδη.

Πέθανε στην Αθήνα στις 6 Αυγούστου 1996, σε ηλικία 65 ετών. Ετάφη στο Κοιμητήριο Αμαρουσίου.

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου συνεργάστηκε με το περιοδικό Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1947). Στη συνέχεια, το 1951 εκδίδει με τον Δ.Κ. Κατσανό, ένα και μοναδικό τεύχος του περιοδικού Σκέψη, όπου δημοσίευσε και το κριτικό του δοκίμιο "Θάνατος και γέννηση στην ποίηση του Γιώργου Θέμελη".

Επισήμως έκανε την εμφάνισή του στους λογοτεχνικούς κύκλους το 1952, με το μικρό ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός, σε εκατό πολυγραφημένα αντίτυπα.

Το κείμενο θα δημοσιευτεί αργότερα στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού Διαγώνιος, το 1961, αφού πρώτα απόσπασμά του έχει δημοσιευτεί το 1953 στις σελίδες του περιοδικού των Αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης Πυρσός, στη συντακτική επιτροπή του οποίου συμμετείχε από 1953 ως το 1955.

Στο ίδιο περιοδικό ο ποιητής δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, "Σταθμός Λιτοχώρου", που θα ενσωματωθεί στη συλλογή Δύσκολος θάνατος, η οποία θα τυπωθεί το 1954 στη Θεσσαλονίκη, στις εκδόσεις Κοχλίας, και θα περιλαμβάνει ποιήματα της περιόδου 1946-1953.

Η συλλογή θα κυκλοφορήσει, όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη στο Βήμα, ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης.

Θα ακολουθήσουν τα ποιητικά:

Ο Θάνατος του Μύρωνα (Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1960)

Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1963)

44 ποιήματα. Επιλογή 1946-1964 (Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1970)

Νοσοκομείο Εκστρατείας (ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη, 1972)

Αργό Πετρέλαιο. Ποιήματα 1971-1974 (Αθήνα, Πολύτροπον, 1974)

Ο Δύσκολος Θάνατος (συγκεντρωτική έκδοση, ποιήματα 1946-1974, Θεσσαλονίκη, Εγνατία, 1978)

Ωδές στον Πρίγκηπα (Αθήνα, Ύψιλον, 1981)

Τρία ποιήματα (Αθήνα, Νεφέλη, 1987).

Δημοσίευσε επίσης το δοκίμιο Θάνατος και γέννηση στην ποίηση του Γιώργου Θέμελη (Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, 1959).

Μετέφρασε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ (Αθήνα, Πανδώρα, 1971 / δεύτερη -οριστική- έκδοση: Ηριδανός 1981) και την Ταβέρνα του Ζολά (Αθήνα, Ζαχαρόπουλος, 1981).

Εκτός από το ποιητικό μονόπρακτο με το οποίο εμφανίστηκε στα γράμματα, Θάλασσα και συγχρονισμός, που τυπώθηκε σε δεύτερη έκδοση το 1991,

την ίδια χρονιά εξέδωσε και μια σειρά από δημοσιογραφικά κείμενα σε έναν τόμο με τίτλο Ταξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα (Αθήνα, Ύψιλον, 1991), κείμενα δημοσιευμένα αρχικά στην εφημερίδα 24 ώρες το 1989.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Διαγώνιος (1957-1969), Διάλογος (1963-1963), Ausblicke (1970-1973) και Ροτόντα (1971), Εκλογή, Ευθύνη, Καινούργια εποχή και Τομές, καθώς και με τις εφημερίδες Δράσις και Ναυτεμπορική.

Δεν ενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ούτε καν για την έκδοση των βιβλίων του, που στη δεκαετία του 1970 ήταν δυσεύρετα ακόμη και στη Θεσσαλονίκη.

Το συμβόλαιο για την έκδοση της συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του το υπέγραψε το 1978 με τον Γιώργο Κάτο των εκδόσεων Εγνατία στο «Αχίλλειον», τη μέρα που έγινε ο μεγάλος σεισμός της Θεσσαλονίκης (20.6.1978).

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει το 1979 από τις εκδόσεις Εγνατία, εν συνεχεία από τις εκδόσεις Νεφέλη. Θα κάνει αλλεπάλληλες ανατυπώσεις μέχρι σήμερα, χωρίς δυστυχώς να αναφέρονται στη σελίδα τίτλου του βιβλίου.

Σταμάτησε να γράφει ποίηση το 1976, σε ηλικία σαράντα τεσσάρων ετών. Ακολούθησαν έως τον θάνατό του, το 1996, είκοσι χρόνια σιωπής.

Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από έλληνες συνθέτες.

Το 2014 πραγματοποιήθηκε ωριαίο ντοκυμαντέρ για την τηλεόραση της ΕΡΤ, στη σειρά "Παρασκήνιο", με άφθονο αρχειακό υλικό.

Το Αρχείο Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης.

Λίγα λόγια για το έργο του

Ο ίδιος ο ποιητής λέει για τα ποιήματά του (Το Βήμα, 13.10.1996):

Είναι ποιήματα απουσίας, τοπολατρίας, ουσιαστικά είναι μετασυμβολικά με έντονες υπερρεαλιστικές επιδράσεις... Δηλαδή "μετά τον υπερρεαλισμό"... Κινούμαι σε ένα κλίμα μετα-υπερρεαλιστικό... αλλά είμαι μακριά από τον υπερρεαλισμό στην τέχνη... Δανείζομαι στοιχεία μόνο.

Την ίδια στιγμή που δηλώνει τη συνάφειά του, έστω και σε επίπεδο επιλεκτικού δανεισμού, με τον υπερρεαλισμό, διατείνεται ότι είναι ο τελευταίος συμβολιστής ποιητής και η μουσικότητα και η υπαινικτικότητα της ποίησής του συνάδει προς το συμβολιστικό πρόταγμα ut musica poesis.

Οι μελετητές έχουν εντοπίσει στο έργο του ποικίλες συγγένειες, από τον Σικελιανό, τον οποίο μνημονεύει και ο ίδιος, τον Καβάφη, τον Σεφέρη και τον Καρυωτάκη, ως τον Μπωντλαίρ και τον Λαφόργκ.

Ποιητής του πένθους, της απώλειας της αθωότητας, της ενότητας, της αρμονίας, ποιητής αστικός που σεργιανίζει στην πόλη, όπως λέει σε ένα ποίημά του, και μεταποιεί τις εικόνες της, συνδέοντάς τις με τις αισθήσεις και τα αισθήματα, ο Ασλάνογλου είναι χαμηλόφωνος, συγκρατημένος, υποβλητικός.

Τα ποιήματά του δεν έχουν ποτέ τελεία στο τέλος για να συνεχίζουν τον δρόμο τους μετά τη δημοσίευση, στον αναγνώστη και πέρα από αυτόν.

Έγραφε δύσκολα, διορθώνοντας ξανά και ξανά τα ποιήματά του.

Έρωτας, μνήμη, θάνατος, αίσθηση ματαιότητας σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει τον εσωτερικό ρυθμό του, αίσθημα, αίσθηση και ομορφιά, υπαρξιακή ερημία, αυτές είναι ορισμένες από τις κεντρικές θεματικές του.

«Η έννοια του θανάτου με πολιορκούσε από μικρό παιδί. Μου 'χε γίνει μια έμμονη σκέψη σε συνδυασμό με τον έρωτα, γιατί ο έρωτας, στα εφηβικά τουλάχιστον χρόνια δεν ήταν παρά μια μορφή θανάτου για μένα.

Από την άλλη μεριά, ο θάνατος του πατέρα μου με έκανε να καταλάβω πόσο δύσκολα κανείς πεθαίνει.

Ο θάνατος των αισθημάτων, λοιπόν, σ' ένα εσωτερικό νεκρό τοπίο όπου δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε.

Αυτά ήταν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια για όλους μας.»^[1]

Η σχέση του Ασλάνογλου με τη Θεσσαλονίκη

Όπως είδαμε παραπάνω, ο ποιητής χαρακτηρίζει τα ποιήματά του ως ποιήματα απουσίας μεν, αλλά και τοπολατρίας δε.

Από την Καλαμαριά των απαρχών ως τη Βασιλίσσης Όλγας όπου έμενε στη δεκαετία του 1970, την οδό Κωνσταντινουπόλεως αργότερα, και το Ωραιόκαστρο, όπου έγραψε τις Ωδές στον πρίγκιπα, από το «Αχίλλειον» στα καφενεία του κέντρου της πόλης,

ο Ασλάνογλου κινείται και γράφει για τη Θεσσαλονίκη – όταν δεν εμπνέεται από τους τόπους που επισκέπτεται. Στη ραδιοφωνική συνέντευξή του στον Γιώργο Χρονά εξηγεί, για παράδειγμα, πώς έγραψε ολόκληρη σχεδόν τη συλλογή Ωδές στον πρίγκιπα στο υποβλητικό Ωραιόκαστρο. Μια συλλογή που αποτυπώνει, κατά τον ίδιον στην ίδια συνέντευξη, μια αριστοκρατική ερήμωση, μια ραφινάτη μοναξιά, όπως αυτή μέσα στην οποία έζησε ως το τέλος.

Ωστόσο η απομόνωση αυτή δεν εμποδίζει τον ποιητή να ζει στον «έξω χώρο». Ο ίδιος, σε συνέντευξή του, δηλώνει:

«Μ' αρέσει να ζω έξω από το σπίτι... να περπατάω, να χαζεύω στους δρόμους... όταν βρίσκομαι στο δρόμο πολλαπλασιάζομαι, ταυτίζομαι με τον έξω κόσμο... μέσα στους θορύβους της πόλης νιώθω μια ασφάλεια. Με τρελαίνουν οι εναλλασσόμενες οπτικές παραστάσεις...».

Το αστικό τοπίο, συνεπώς, αποτελεί για τον Ασλάνογλου τον οδηγό της ποιητικής του έμπνευσης και συχνά τον χώρο που φεγγρίζει πίσω από τους στίχους του, ως τόπος του ελάχιστου και την ίδια στιγμή συγκλονιστικού γεγονότος.

Η σχέση του ποιητή με την Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου γεννήθηκε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αποτυπώνεται και ρητά σε ορισμένα ποιήματά του: Αεροδρόμιο Μίκρας, Πένθιμο τραγούδι της Επανομής, Τάφοι της Αγίας Παρασκευής, Στο Καρνάγιο.

Κυρίως όμως ο Ασλάνογλου πετάει πάνω από την πόλη του, πάνω από όλες τις πόλεις που αγάπησε, αφού, όπως λέει, «Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν. Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη...»^[2].

Εργογραφία

Ποιητικές συλλογές

Δύσκολος θάνατος. Θεσσαλονίκη, Κοχλίας (1954)
Ο θάνατος του Μύρωνα. Θεσσλονίκη, Διαγώνιος (1960)
Ποιήματα για ένα καλοκαίρι. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, (1963)
44 ποιήματα. Επιλογή 1946-1964. Θεσσαλονίκη, Διαγώνιος, (1970)
Νοσοκομείο εκστρατείας. Ποιήματα 1964-1972. Θεσσαλονίκη, ιδιωτική έκδοση (1972)
Αργό πετρέλαιο. Ποιήματα 1972-1974. Αθήνα, Πολύτροπον (1974)
Ο δύσκολος θάνατος (1946-1974), Θεσσαλονίκη, Εγνατία, (συγκεντρωτική έκδοση 1978), β έκδοση: Νεφέλη
Ωδές στον Πρίγκηπα. Αθήνα, Ύψιλον (1981)
Τρία ποιήματα. Αθήνα, Νεφέλη (1987)

Πεζογραφία

Θάλασσα και συγχρονισμός (ποιητικό μονόπρακτο, 1952)
Ταξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα (σύντομα κείμενα δημοσιογραφικού χαρακτήρα, 1991)

Μεταφράσεις

Εκλάμψεις, Αρθούρου Ρεμπώ. Αθήνα, Πανδώρα, (1971), Ηριδανός, (1981)
Η Ταβέρνα, Εμίλ Ζολά. Αθήνα, Ζαχαρόπουλος (1981)

Μελέτες

Θάνατος και γέννηση στην ποίηση του Θέμελη, (1959)

Παραπομπές

↑ «Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου "Δύσκολος Θάνατος"». Πλειάς/ Τραμ/ένα όχημα. 1979.
↑ «tovima.gr - «Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν»». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2016.

Βιβλιογραφία

Αφιέρωμα, Οδός Πανός, τχ. 90 - 92 (Μαρ. - Αυγ. 1997), σ. 2 - 203
Αφιέρωμα, Διαβάζω, τχ. 387 (Οκτ. 1996), σ. 21 - 32
Αφιέρωμα, Εντευκτήριο, τχ. 36 (Φθιν. 1996), σ. 7 - 34
Αφιέρωμα, Εντευκτήριο, τχ. 18 (Μαρ. 1992), σ. 89 - 107
Α [λέξης], Ζ [ήρας], Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας, Εκδόσεις Πατάκη, 2007.
Μαρκόπουλος, Θανάσης, Ένα πουλί στην άσφαλτο: ποίηση και ποιητική του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, Αθήνα, Μελάνι, 2003
Μαρκόπουλος, Θανάσης, Βιβλιογραφία Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου 1948 - 1996, Παρέμβαση, 1996
Παπαγεωργίου, Σωκράτης, Το τέλος μιας αρχής: αναφορά στο Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου, Αθήνα, Οδός Πανός, 1999.
Σφυρίδης, Περικλής, Ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: μελέτη, Παιανία, Μπιλιέτο, 2009
Φαρμάκης Φραγκ., "Ασλάνογλου Νίκος-Αλέξης", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 2. Αθήνα, Χαρη Πάτση, 1968.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Για τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου: Αφιερωματικό Κείμενο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης^{[νεκρός σύνδεσμος]}
Σελίδα για τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου στο Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Μνήμη Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, μια αισθητική της απομόνωσης του Δανη Κουμασίδη
Από το blog «Αυτοβιογραφικά»
Αφιέρωμα στον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου από τον Γιώργο Βαϊλάκη, και το ηλεκτρονικό περιοδικό e-poema
Πλειάς/Τραμ/ένα όχημα - Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου «Δύσκολος Θάνατος»
Αφιέρωμα στον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου από τον Γιώργο Χρονά (YouTube)
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Modus vivendi
14.04.2021 https://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/nikos-aleksis-aslanoglou-modus-vivendi
Ν' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις
Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις
Να 'σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου | Ο δύσκολος θανάτος, Modus vivendi [Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικολάου Αρσλάνογλου, είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής. Γραμματολογικά ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά.
Πληροφορίες γέννησης: 1931, Θεσσαλονίκη
Απεβίωσε: 6 Αυγούστου 1996, Αθήνα
24 ~ Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν
https://k-m-autobiographies.blogspot.com/2007/07/24.html

* Έζησα πιστεύοντας στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης. 'Εζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο.
Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση της ελευθερίας της βούλησης έχει να κάνει με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών. Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες.
*
Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο. Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν. Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη. Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχουν αφεθεί στην καθημερινότητα.
*
Ξεκινώ πάντα από μια έμπνευση. Μια αφορμή ανεξήγητη, αυτό είναι η έμπνευση... σχεδόν κατακέφαλα σε βρίσκει. Με βρίσκει συχνά όταν κάνω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δημιουργική εργασία. Όταν διαβάζω, όταν περπατάω, όταν χαζεύω στους δρόμους. Πολλές φορές το ερέθισμα είναι οπτικό ή ακουστικό. Βασικά είμαι εικονοπλάστης, δηλαδή στα ποιήματά μου υπάρχει έντονα μια εικονοπλασία και σκέψη. Απεχθάνομαι τις διανοητικές κατασκευές, απεχθάνομαι τα φραστικά κλισέ ή τη στιχουργική σκέψη. Με ενδιαφέρει η σκέψη να είναι βιωματική, να δένεται στενά με το βίωμα.
*
Συχνά στα ποιήματά μου μπερδεύεται το "εγώ" με το "εσύ". Στον προσεκτικό αναγνώστη αυτό φαίνεται καθαρά. Στα ποιήματά μου το "εγώ" και το "εσύ" είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτό είναι στοιχείο αυτιστικό. Μου το είπε ένας ψυχίατρος... αυτός το παρατήρησε, εγώ δεν το ήξερα.
*
Αποφεύγω τον κλειστό χώρο. Μ' αρέσει να ζω έξω από το σπίτι... να περπατάω, να χαζεύω στους δρόμους. Μ' αρέσει όπως γράφω και σ' ένα μου ποίημα, το σεργιάνι. Γενικά όταν βρίσκομαι στο δρόμο πολλαπλασιάζομαι, ταυτίζομαι με τον έξω κόσμο. Ενώ όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, σε ένα οποιοδήποτε δωμάτιο, απομονώνομαι, χάνω την επαφή μου με τον κόσμο.
Κα αν μείνω μέσα πάνω από 24 ώρες χάνω κάθε επαφή. Αν μείνω μέρες; Tα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα.
Γι αυτό είμαι συνεχώς έξω... οι κλειστοί χώροι για μένα είναι απειλή. Ενώ μέσα στους θορύβους της πόλης νιώθω μια ασφάλεια. Με τρελαίνουν οι εναλλασσόμενες οπτικές παραστάσεις.
Γι αυτό και τρώω πάντα έξω. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας είμαι έξω... γράφω έξω, διαβάζω έξω.
*
Ζω σε διάσταση με το κοινωνικό σύνολο αρχικά. Μετά εξαναγκάστηκα σ' αυτή την επιλογή και, τέλος, αυτή η επιλογή βοηθάει τη διάθεση που έχω για μια κοινωνική καταξίωση μέσα από μια καριέρα και μέσα από ένα δημιουργικό λογοτεχνικό έργο.
*
'Εγραφα ποιήματα από το '46... Πολλά από αυτά διαβάζονται ακόμη. Το πρώτο μου ποίημα το έγραψα σε ηλικία 15 χρονών...
Ήμουν πρώιμο ταλέντο... Τελειώνοντας το σχολείο συνέχισα να γράφω ποίηση και το '53 δημοσιεύω στον "Πυρσό", ένα περιοδικό που έβγαζε ο Σύλλογος Αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου, το πρώτο μου ποίημα.
Ήταν ο "Σταθμός Λιτόχωρου". Ήμουν τότε στρατιώτης, διαβιβαστής στο Χαϊδάρι. Ένα χρόνο πριν πάω στρατό βρέθηκα στο Λουτράκι για ένα μήνα... λίγο μετά το θάνατο του Σικελιανού. Τότε διάβαζα πολύ Σικελιανό, κυρίως τις τραγωδίες του.
*
Δεν έχω τηλεόραση σπίτι μου γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω. Αν έπαιρνα πάντως, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα έπαιρνα έγχρωμη... μ' αρέσει η έγχρωμη.
*
...προτιμώ τα ζαχαροπλαστεία του Πειραιά. Κατεβαίνω στον Πειραιά με λεωφορείο. Ο Πειραιάς μ' αρέσει περισσότερο από το κέντρο της Αθήνας... τον βρίσκω πιο τουριστικό.
Γι αυτό κι εγώ πηγαίνω στο Πασαλιμάνι, που μ' αρέσει πολύ, στου Παπασπύρου. Και η Καστέλλα μ' αρέσει. Είναι εξάλλου τα πιο τουριστικά μέρη του Πειραιά. Επίσης μ' αρέσει και η Κηφισιά όταν κάνει πού ζέστη.
*
Διακατέχομαι πολλές φορές από τον φόβο του θανάτου. Φοβάμαι τον θάνατο, φοβάμαι την ανυπαρξία, φοβάμαι την μετάβαση από την κατάσταση της ζωής στην κατάσταση του θανάτου.
Αυτό είναι το πιο βασικό μου πρόβλημα με την ιδέα του θανάτου.
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996)

* Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι από την ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ, τ.90/91/92
(αφιερωματικό τεύχος στον ποιητή). Είναι αποσπάσματα από συνέντευξη
που έδωσε ο Ν-Α.Α. στους Θ.Λάλα και Λ.Ταγματάρχη και
πρωτοδημοσιεύθηκε στο Βήμα, στις αρχές του 1991
https://parallaximag.gr/featured/nikos-aleksis-aslanoglou-poiitis-ton-mataiomenon-filion-kai-ton-navagismenon-scheseon

[1] ↑ «Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου "Δύσκολος Θάνατος"». Πλειάς/ Τραμ/ένα όχημα. 1979.

[2] ↑ «tovima.gr - «Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν»». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2016.

[1]

[2]

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1931 Θεσσαλονίκη
Θάνατος	6 Αυγούστου 1996 Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές	Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ποιητής
δεδομένα

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

Στη ΧΑΡΤΙΝΗ ΕΞΕΔΡΑ φτάνει ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Μια ΕΙΣΑΓΩΓΗ στον ΡΕΜΠΩ του ΝΙΚΟΥ ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ.

ΠΡΟΣΩΠΑ σήμερα ο ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ.m4v

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (6)

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (3)

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (9)

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ.m4v

Στο ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΒΑΛΚΑΝΙΑ φτάνει ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου.

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο / Ν.Α.Ασλάνογλου/ Γ. Γιαννάκη/ Ε. Μπράτσου

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (1)

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (2)

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (7)

Διονύσης Σαββόπουλος - Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη - Official Audio Release

Ντοκιμαντέρ για τον Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου (8)

Πυξ Λαξ - Η Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου«Ο δύσκολος θάνατος»Εκδόσεις Νεφέλη