Βικτωρία Θεοδώρου : ο βίος ,το έργο της :ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ- Γ. Π.-
Βικτωρία Θεοδώρου
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2710/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_G-Lykeiou_html-empl/index_a_20_01.html
Εγκώμιο
[απόσπασμα]
Απο τη Συλλογη Ποιηματα (1957).
Η ποιήτρια αφιερώνει το ποίημα αυτό στη μητέρα της που έχει πεθάνει, θυμάται τις φροντίδες, τον αγώνα που έκανε, δουλεύοντας ως επιστάτρια, να τη σπουδάσει, τη συμπαράστασή της στις δύσκολες στιγμές της ζωής στη φυλακή.
Πάντοτε δείλιαζες να παίρνεις· δισταχτική είχες την παλάμη και στο δίκιο σου· και για την πληρωμή του μεροκάματού σου εχρώσταες χάρη. Δε σε φελήσανε οι αγώνες μου. Εσύ ήθελες να μείνεις πάντοτε παράμερα, και, ταπεινή, από τον ουρανό περίμενες ανάπαψη. Να 'σουν κοντά μου με το χαμηλό τσεμπέρι, το δειλό περπάτημα χωρίς ελπίδα — ας μην περίμενες χαρά και δικαιοσύνη.
Πάρε, για σένα τα 'φεραν τα ρόδα και τ' αρώματα, τα σπάνια, τ' ακριβά του κόσμου εσέ ταιριάζουνε, εργάτισσά μου αφρόντιστη κι αστόλιστη. Πάρε τα τα στεφάνια και τα κρύσταλλα με τα τριαντάφυλλα και με τις δάφνες.
Για σε θα σκύβουνε στο μάρμαρο οι τεχνίτες, οι σμίλες θα ιστορούνε το μόχτο σου, μ' ανάγλυφα θα διηγούνται τα πάθη σου, η Τέχνη θα καταδεχτεί να υψώνει αιώνια κι άφθαρτη τη θύμησή σου.
Οι γενναίοι δοξαστήκανε κι οι ήρωες, όσοι κρατήσαν τη Ζωή και φύλαξαν τo Δίκιο. Τώρα περνάς εσύ με το δειλό περπάτημα, το κουρασμένο, και μπαίνει η Ταπεινότη σου στο Ηρώο. Φόριε τα ρούχα της δουλειάς και το τσεμπέρι, βάστα και το ταγάρι σου με το φαΐ της φυλακής — με τούτα τα ιερά άμφια σε θέλουμε να μπεις στης αιωνιότητας τη δόξα! |
![Ά. Αλεξάνδρου, «Με τι μάτια τώρα πια» [Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ΄ Λυκείου]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_tAujfjsaZfEVb2oLoUaT6Mh9w6VV3qsnjmQb1WRtq8mhUp_Pem6KoOQA-VhsY6_Wc_IqOdC9jKYNIQZDCHghbwdkfCi7MlAAeKW8P5Ng1Fdps0lyjcK_n49mg2_yRMrqnPANALA4VkQuGdcawxmm78z-XIjor_CzjI8nfXhQLxZSOqUlI13E6zeVqPKQ8NKG2ibeCD7qJgaJPTwtnuuwY=s0-d "Ά. Αλεξάνδρου, «Με τι μάτια τώρα πια» [Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ΄ Λυκείου]"){kind=small}
Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
- Με ποιους στίχους δίνει η ποιήτρια την εικόνα της μητέρας της; Τι άνθρωπο δείχνει η εικόνα αυτή;
- Η ποιήτρια τοποθετεί ισάξια τη μητέρα της δίπλα στους γενναίους και τους ήρωες. Πώς δικαιολογείται αυτό;
ΑΝΑΛΥΣΗ ,ΣΕΛ.130
Η αυτοαναφορικότητα σε παραδοσιακά και μοντέρνα ποιήματα
http://aclassliterature.blogspot.com/2014/04/blog-post_8697.html
Β΄φάση Ε΄ομάδα
Βικτωρία Θεοδώρου : Εγκώμιο
Γιώργος Σαραντάρης : Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει…
1η δραστηριότητα
Η Βικτωρία Θεοδώρου γράφει με γλώσσα απλή και καθημερινή που φανερώνει τη στοργή και την αγάπη για τη μητέρα της.
Χρησιμοποιεί λέξεις με κεφαλαία όπως Τέχνη, Ζωή, Ταπεινότης, Δίκιο και το εγκωμιαστικό ύφος που δημιουργείται επιβεβαιώνει τον τίτλο, «Εγκώμιο».
Το ποίημα είναι ο μονόλογος της ποιήτριας που χρησιμοποιώντας το β΄ πρόσωπο κερδίζει σε αμεσότητα και ζωντάνια ενώ με τις σκηνές που περιγράφει δίνει το πορτρέτο της μητέρας της τόσο ως προς την εμφάνισή της όσο και ως προς την ψυχή της.
Το λεξιλόγιο της Βικτωρίας Θεοδώρου παραπέμπει στο λεξιλόγιο που η μητέρα της απλή γυναίκα χρησιμοποιούσε.
...........................................................................................................
Ο Γιώργος Σαραντάρης με γλώσσα απλή δίνει το φιλοσοσφικό του στοχασμό για την ποίηση και τους ποιητές. Λιτά και καθαρά.
2η δραστηριότητα
Τα δύο ποιήματα είναι διαφορετικά. Η Βικτωρία Θεοδώρου έγραψε ένα εγκώμιο για τη μητέρα της και ο Γιώργος Σαραντάρης διατύπωσε τη σκέψη του για την Ποίηση.
Όμως και τα δύο ποιήματα πραγματοποίησαν το στόχο των δημιουργών.
3η δραστηριότητα
Για τη Βικτωρία Θεοδώρου το « Εγκώμιο» στη μητέρα της είναι το κίνητρο για να διατυπώσει τη θέση της για την τέχνη της Ποίησης. Η ποιήτρια θεωρεί ήρωες αυτούς που « κρατήσαν τη Ζωή και φύλαξαν το Δίκιο» . Αυτό η μητέρα της το υπηρέτησε σε όλη τη ζωή της για αυτό και με «η Τέχνη θα καταδεχτεί να υψώνει αιώνια/κι άφθαρτη τη θύμησή σου./Οι γενναίοι δοξαστήκανε κι οι ήρωες,/όσοι κρατήσαν τη Ζωή και φύλαξαν τo Δίκιο./Τώρα περνάς εσύ με το δειλό περπάτημα, το κουρασμένο,/και μπαίνει η Ταπεινότη σου στο Ηρώο.»
Για το Γιώργο Σαραντάρη η ποίηση είναι αγώνας όχι φυγή. Είναι ευθύνη για τη ζωή. Οι ποιητές παίρνουν τις ευθύνες της ζωής και απολαμβάνουν την ομορφιά της. Οι ποιητές είναι οι αγωνιστές που πολεμούν μέχρι τέλους με επιμονή.
4ο ΓΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Α΄ΛΥΚΕΙΟΥ
ΤΜΗΜΑ 3ο
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΕΝΟΤΗΤΑ :
ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΘΕΜΑ :
ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ
ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
«ΕΓΚΩΜΙΟ» (Κ.Ν.Λ. Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ, σελ.68-69)
Το ποίημα αναφέρεται στο λογοτεχνικό περιβάλλον της Α΄ Μεταπολεμικής γενιάς.
Να βρείτε πληροφορίες
για τα χαρακτηριστικά και τους βασικούς εκπροσώπους της.
Η ποιήτρια θεωρεί τη μητέρα της ισάξια των ηρώων. Γιατί;
ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ
« ΤΑ ΡΕΣΤΑ» (Κ.Ν.Λ. Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ, σελ.293-297)
Ο Κώστας Ταχτσής θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του.
Βρείτε
πληροφοριακό υλικό για το έργο του και τη συμβολή του στην εξέλιξη της Λογοτεχνίας.
Πώς σκιαγραφείται η εικόνα της μητέρας στο συγκεκριμένο απόσπασμα;
Εγκώμιο, Β. Θεοδώρου
Λίγα λόγια για την ποιήτρια και το έργο της
Η Βικτωρία Θεοδώρου γεννήθηκε στα Χανιά το
1926 από μητέρα κρητικιά και πατέρα Σερβοέλληνα
αγιογράφο.
Είναι απόφοιτος του φιλολογικού τμήματος
της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Από το 1942 οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και συμμετείχε
ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, με αποτέλεσμα να
εξοριστεί το 1948 διαδοχικά στη Χίο, το Τρίκερι και την
Μακρόνησο.
Το 1952 αφέθηκε ελεύθερη ως "αδειούχος εξόριστη"
μετά από ενέργειες του Χαρίδημου Σπανουδάκη, με τον
οποίο παντρεύτηκε αργότερα (1955), αφού προηγουμένως ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο, τις οποίες είχε
αναγκαστικά εγκαταλείψει.
Το 1956 απέκτησε τις δίδυμες κόρες της Ειρήνη και Μαρία.
Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1957 με ποιήματά της που δημοσιεύτηκαν στην "Επιθεώρηση Τέχνης".
Έκτοτε δημοσίευσε 12
ποιητικές συλλογές και 4 πεζά, στους πλέον έγκριτους εκδοτικούς αθηναϊκούς οίκους.
Το έργο της Β. Θεοδώρου, με σαφή πολιτική και κοινωνική χροιά, διακρίνεται για την ειλικρίνεια και την απλότητα των
συναισθημάτων.
Το ποίημα, που ανήκει στη συλλογή Ποιήματα (1957), είναι αφιερωμένο από την ποιήτρια στη μητέρα της, που έχει πεθάνει.
Σ’
αυτό έρχονται στο νου της οι φροντίδες, ο αγώνας που έκανε η μητέρα της δουλεύοντας ως επιστάτρια για να τη σπουδάσει,
καθώς και η συμπαράστασή της στις δύσκολες στιγμές της ζωής στη φυλακή.
........................................................................................................................................
Η Β. Θεοδώρου ανήκει στους αντιστασιακούς και κοινωνικούς ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
..............................................................................................................
Χαρακτηριστικά Α΄ Μεταπολεμικής γενιάς 1945 – 1965
Πίστη σε ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές αξίες
Όραμα για έναν κόσμο κοινωνικά και πολιτικά δίκαιο
Τάσεις:
Αντιστασιακή ή κοινωνική ποίηση
Τα χαρακτηριστικά της τάσης αυτής ήταν
η αγωνιστική διάθεση,
η καταγραφή γεγονότων του πολέμου και
ο ενθουσιασμός για
έναν καλύτερο κόσμο.
Εκπρόσωποι:
Α. Αλεξάνδρου, Μ. Αναγνωστάκης, Τ. Σινόπουλος, Τ. Λειβαδίτης, Κ. Κύρου, Γ. Δάλλας, Β. Θεοδώρου κ.α.
Νεοϋπερρεαλιστική ποίηση
Χαρακτηριστικά:
συνέχιση του υπερρεαλισμού
ανεπηρέαστοι οι ποιητές από τις ιδεολογικές διαμάχες
παρουσίαση της εφιαλτικής πραγματικότητας με τη γλώσσα
τραγική αίσθηση της ζωής
Εκπρόσωποι:
Ε. Βακαλό, Ν. Βαλαωρίτης, Ε. Καναβάτος, Δ. Παπαδίτσας Ε. Γονατάς, Μ. Σαχτούρης
Υπαρξιακή ή Μεταφυσική ποίηση
Χαρακτηριστικά της τάσης αυτής ήταν
τα :χωρίς κοινωνικά ενδιαφέροντα,
η μεταφυσική αγωνία και η έκφραση του άγχους του
μοναχικού ανθρώπου
μπροστά στο πρόβλημα της ζωής και του θανάτου,
της καθημερινής φθοράς.
Εκπρόσωποι:
Ο. Βότση, Γ. Κότσιρας.
Η ποιήτρια θεωρεί τη μητέρα ισάξια ηρώων. Γιατί;
Η ποιήτρια θυμάται τη νεκρή πια μητέρα της και με το ποίημα αυτό θέλει να
πλέξει το εγκώμιό της.
Η μητέρα είναι μια μορφή απλή και ταπεινή, που πέρασε τη ζωή
της «παράμερα», περπατώντας δειλά και χωρίς ελπίδα ούτε για χαρά ούτε για
δικαιοσύνη.
Μοναδική της προσμονή η ανάπαυση που περίμενε από τον ουρανό.
Και
μοναδική της απασχόληση στη ζωή η αδιάκοπη εργασία για το μεροκάματο και για το
ψωμί.
Αυτές τις αρετές, την απλότητα, την ταπεινότητα και προπαντός την
εργατικότητα, θέλει η ποιήτρια να εξυμνήσει, να εγκωμιάσει.
Θεωρεί ότι το επίτευγμα
της μητέρας της είναι τόσο σημαντικό ώστε της αξίζουν τα έπαθλα κι οι ανδριάντες που
προορίζονται για τους μεγάλους ήρωες.
Η μητέρα τοποθετείται στο Ηρώο ισάξια με
τους ήρωες, γιατί είναι και αυτή με τον τρόπο της ένας ήρωας.
Ήρωας της δουλειάς,
του μόχθου και της ζωής.
Η ποιήτρια θεωρεί ήρωες αυτούς που «κρατήσαν τη Ζωή και
φύλαξαν το Δίκιο».
Αυτό έκανε και η μητέρα με την εργατικότητα, την τιμιότητα και την προσφορά
της , πασχίζοντας καθημερινώς με αξιοπρέπεια να τα βγάλει πέρα.
Τα ρέστα , Κ. Ταχτσής
Λίγα λόγια για το συγγραφέα και το έργο του
Οι γονείς του Κ. Ταχτσή κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Στα επτά του, αναγκάστηκε να πάει στην Αθήνα
για να ζήσει με τη γιαγιά του. Φοίτησε για δύο χρόνια στη Νομική Σχολή
Αθηνών χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Για μια δεκαετία από το 1964
ως το 1964, έζησε σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, όπου άσκησε διάφορα
επαγγέλματα για βιοποριστικούς λόγους.
Ήταν άνθρωπος ειλικρινής που γνώρισε την έχθρα και τη φιλία πολλών.
Κατά τη δικτατορία βρέθηκε αντιμέτωπος με την ασφάλεια ενώ κατά τη
μεταπολίτευση πάλεψε για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.
Τον Αύγουστο του 1988, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Κολωνό. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι πέθανε από στραγγαλισμό,
δυο μέρες νωρίτερα.
Το έργο του
Ο Ταχτσής εμφανίστηκε στη λογοτεχνία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με τα ποιήματα: «Δέκα ποιήματα», «Μικρά
ποιήματα» και «Περί ώραν δωδεκάτην». Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: «Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν» (1954) και
«Καφενείο το Βυζάντιον» (1956).
Το 1962 κατάφερε να εκδώσει το μυθιστόρημα «Το τρίτο στεφάνι» με το οποίο καθιερώθηκε ως ένας από τους
καλύτερους πεζογράφους της γενιάς του.
Το 1972 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων «Τα ρέστα» και το 1979 μια συλλογή
αυτοβιογραφικών κειμένων με τίτλο «Η γιαγιά μου η Αθήνα».
Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα βιβλία του:
«Το φοβερό βήμα» (1989)
«Από τη χαμηλή σκοπιά» (1992)
«Συγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Ταχτσής; (1996)
«Τετράδιον εκθέσεων Κ. Ταχτσή» (1996)
«Ένας Έλληνας δράκος στο Λονδίνο» (2002)
Το ποιητικό έργο του Κώστα Ταχτσή κινείται στα πλαίσια της θεματολογίας της καθημερινής ζωής και χαρακτηρίζεται
από έντονα λυρική διάθεση, διάθεση η οποία μεταφέρθηκε και στα πεζά του.
Το έργο που τον καθιέρωσε στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας είναι το μυθιστόρημα Το τρίτο στεφάνι, μια ευφυής ρεαλιστική και ταυτόχρονα συχνά
λυρική απεικόνιση της ζωής και της κοσμοθεωρίας των ελλήνων μικροαστών, που καλύπτει την περίοδο από τις αρχές του
αιώνα μας ως τη σύγχρονη του συγγραφέα εποχή.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ψυχογραφική ικανότητα του Ταχτσή,
ιδιαίτερα στους γυναικείους χαρακτήρες του και η εξαιρετική φροντίδα της γλωσσικής του έκφρασης.
Η πεζογραφία του
αποδεικνύει μια σαφή προσπάθεια πιστής καταγραφής της ελληνικής πραγματικότητας στις αληθινές της διαστάσεις.
Οι
ήρωές του κινούνται μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον που λίγο πολύ επηρεάζει τη ζωή τους.
Η μοναξιά και η περιθωριοποίηση
του σύγχρονου ανθρώπου, καθώς και η επίδραση του κοινωνικού αστικού περιβάλλοντος στη ζωή του, όλα αυτά βρίσκουν
απεικόνιση μέσα στην πεζογραφία του Ταχτσή.
Μέσα από όλες αυτές τις διεργασίες, ο συγγραφέας κατορθώνει να
δημιουργήσει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες που ταιριάζουν με αυτόν του μέσου Έλληνα στη χρονική περίοδο την οποία
απεικονίζει.
Ωστόσο, παρά τα βιωματικά στοιχεία και τη ρεαλιστική απεικόνιση της σύγχρονης πραγματικότητας, από το έργο
του δεν απουσιάζουν και τα μυθοπλαστικά στοιχεία.
Η συλλογή διηγημάτων Τα ρέστα, όπου ανήκει και το ομότιτλο κείμενο, αποτελείται από δώδεκα σύντομα διηγήματα
που γράφτηκαν μεταξύ του 1964 και του 1971.
Συγκεντρώθηκαν και εκδόθηκαν για πρώτη φορά όλα μαζί το 1972 από τις
εκδόσεις Ερμής.
Τα διηγήματα αυτά δεν ακολουθούν τα κλασικά χαρακτηριστικά του είδους, αλλά , αντίθετα, διακρίνονται από μια
αφηγηματική και θεματική πρωτοτυπία.
Υπάρχει δηλαδή σ’ αυτά η τάση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, γεγονός που
δημιουργεί στον αναγνώστη την εντύπωση ότι ο αφηγητής ταυτίζεται με το συγγραφέα, ενώ συναντά κανείς και τη συχνή
αναφορά σε αυτοβιογραφικού τύπου στοιχεία.
Ο αφηγητής και ήρωας της ιστορίας θυμάται την εποχή που ήταν μικρό αγόρι και τιμωρούνταν παραδειγματικά
από τη μητέρα του κάθε φορά που χασομερούσε στο δρόμο ή έχανε τα ρέστα επιστρέφοντας στο σπίτι.
Η ζωή του μικρού
αγοριού με τη μητέρα του είχε διακυμάνσεις, στιγμές απόλυτης ευτυχίας αλλά και μεγάλης δυστυχίας.
Χρόνια αργότερα, το
αγόρι κάνει την αυτοκριτική του και προσπαθεί να ανιχνεύσει τις αιτίες της συμπεριφοράς της μητέρας του αλλά και τις
επιπτώσεις της συμπεριφοράς αυτής στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
«Τα Ρέστα» - Πώς σκιαγραφείται η εικόνα της μητέρας στο απόσπασμα;
Η μητέρα στο κείμενο του Ταχτσή σκιαγραφείται με την ματιά του ίδιου του συγγραφέα ως παιδί, αλλά και ως
ενήλικα, όπου πια έχει μια σχετική αποστασιοποίηση και μια διαφορετική οπτική γωνία.
Ως παιδί φαίνεται να έχει μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό του για την μητέρα του, η οποία χαρακτηρίζεται από
ποικίλες μεταβολές στην διάθεση και στην ψυχολογία.
Κάποιες φορές, αν και σπάνια συμβαίνει αυτό, η μητέρα παρουσιάζεται ως ένας εύθυμος και χαρούμενος άνθρωπος
που επαινεί τον μικρό της γιο στην κάθε ευκαιρία, κοινωνικοποιείται καθημερινά και αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με όλους
μέσω της ευχάριστης «αύρας» που εμπνέει.
Όταν είναι χαρούμενη, φροντίζει, ακόμα, το γιο της ασχολείται με τις εργασίες του
σπιτιού, καλλωπίζει τον κήπο και παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς, πράγμα που δείχνει ότι ανάλογα με την διάθεσή της, και
συγκεκριμένα όταν είναι “στις καλές της” γίνεται ένας πολύ συμπαθητικός, υπομονετικός και φιλικός άνθρωπος που
μεταφέρει τριγύρω την χαρούμενη διάθεσή της και κάνει τον περίγυρό της ευτυχισμένο με κάθε τρόπο.
Αντίθετα, υπάρχουν μέρες κατά τις οποίες η μητέρα είναι
κακόκεφη αγχώδης και αυταρχική.
Αυτές τις μέρες καταφέρνει με κάθε
δυνατό τρόπο να γίνεται προσβλητική προς το μικρό της γιο, να
τον επικρίνει διαρκώς για τις πράξεις του και να επιδεικνύει την
αυταρχικότητά της, τιμωρώντας τον σκληρά για κάθε του παράπτωμα.
Η
ατμόσφαιρα που επικρατεί τότε στο σπίτι είναι πολύ βαριά και
καταθλιπτική, καθώς η μητέρα είναι συνεχώς κακόκεφη και αρνητική και
κάνει εμφανές στο γιο της ότι “δεν σηκώνει πολλά-πολλά”.
Έτσι φαίνεται
ουσιαστικά απρόσιτη και αδιάφορη για το γιο της και την ίδια της την ζωή.
Παρουσιάζεται ακόμα ως μια ανάξια μητέρα που παραμελεί τις
υποχρεώσεις της και μειώνει τον ίδιο της τον γιο, καθώς τον
καταρρακώνει συνεχώς και τον οδηγεί έτσι στην σκέψη ότι είναι άνανδρος, άχρηστος και ανόητος.
Η αρνητική της ψυχολογία
και η υπερβολή της επίσης φανερώνεται με τα ίδια της τα λόγια, αφού, όπως αναφέρει, μετανιώνει για την ύπαρξη του γιου
της και τον θεωρεί ανάξιο.
Γενικά εκείνες τις μέρες η μητέρα είναι απλησίαστη και εχθρική…
Ο συγγραφέας, ως ενήλικας πια, εκφράζει ένα παράπονο για την μητέρα του, λέγοντας ότι ήταν υπερβολικά
αυστηρή μαζί του ακόμα και όταν δεν ήταν απαραίτητο, και αυτό τον έκανε να την βλέπει αρνητικά, και τον οδήγησε στη
επιθυμία να την εκδικηθεί.
Έτσι λόγω της αυστηρότητας και της αυταρχικότητάς της μητέρας του τα λόγια της έχαναν την αξία
τους , με συνέπεια να μην βελτιώνουν τον χαρακτήρα του νεαρού αγοριού, αντίθετα του προκάλεσαν αδιαφορία και απέχθεια
στα λόγια της μητέρας του και στις πράξεις.
Μέσα λοιπόν από αυτό το παράπονο φαίνεται η θέληση για αναπλήρωση ενός
κενού στην καρδιά του μικρού αγοριού , το οποίο του κόστισε στη ζωή πολλά καθώς ποτέ δεν κατάφερε να αποσαφηνίσει τη
θέση της διχασμένης του μητέρας.
Το ξέσπασμα του αφηγητή στις τελευταίες γραμμές του διηγήματος αποδεικνύει ότι
δύσκολα θα συγχωρήσει τη μητέρα του για την επίδραση που άσκησε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=393
2) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%84%CF
%83%CE%AE%CF%82
3) http://www.allbooks.gr/book.php?TitlesID=150042
4) http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE
%AE_%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1
5) Ζήρας Αλεξ., «Ταχτσής Κώστας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988
6) Παπαγεωργίου Κώστας Γ., «Κώστας Ταχτσής»,
7) Η μεταπολεμική πεζογραφία · Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67 Ζ΄, σ.250-289. Αθήνα, Σοκόλης, 1988.
Γυναίκες ποιήτριες στην Ελλάδα
Στην ανθολογία που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε χαρακτηριστικά ποιήματα εκπροσώπων της «νεοελληνικής γυναικείας ποίησης» και να εντοπίσετε κοινά θέματα και μοτίβα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Ο τζίτζικας», «Μουσείο το παλιό πανεπιστήμιο»
Ελένη Βακαλό, «Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος», «Πρώτο επεισόδιο»
Κατερίνα Γώγου, [Εμένα οι φίλοι μου...]
Βικτωρία Θεοδώρου, «Εγκώμιο (απόσπασμα)», «Σ’ απόχτησα»
Ζωή Καρέλλη, «Του καλοκαιριού», «Η Άνθρωπος» (βλ. και την ανθολογία ποιημάτων της στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, «Ο μοτοσικλετιστής», «Το παράθυρο»
Μαρία Λαϊνά, «Δ΄ Θριαμβικό», «Τοιχογραφία»
Τζένη Μαστοράκη, «Οι μεγάλοι», «Περίληψη», «Κλασικό εικονογραφημένο», [Ο Δούρειος Ίππος]
Μελισσάνθη, «Στη νύχτα που έρχεται», «Εκ βαθέων»
Ρίτα Μπούμη-Παπά, «Υπόγειο»
Μυρτιώτισσα, «Σ’ αγαπώ»
Αθηνά Παπαδάκη, «Νοικοκυρά»
Παυλίνα Παμπούδη, «Πράσινο»
Μαρία Πολυδούρη, «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες», «Κοντά σου» (βλ. και τα ποιήματα που διατίθενται στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού]
Αμαλία Τσακνιά, «Η πόλη»
Άντεια Φραντζή, «Το σώμα και η αμαρτία», «στην πόλη μου»
Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, «Για ένα παιδί που κοιμάται»
* * *
Για τα χαρακτηριστικά της «γυναικείας ποίησης» και για το αν τελικά διαφοροποιείται από την αντίστοιχη «ανδρική» μπορείτε να διαβάσετε δύο ενδιαφέρουσες εισηγήσεις
της Άντειας Φραντζή και της Παυλίνας Παμπούδη στο συνέδριο με τον σημαίνοντα τίτλο Υπάρχει, λοιπόν, γυναικεία ποίηση;
Επίσης, διαφωτιστικές είναι οι απόψεις που διατυπώνουν Ελληνίδες ποιήτριες στην ενότητα «Ποιήτριες συζητούν για την ποίηση (τους)» που εμπεριέχεται στον τόμο Γυναίκες / Ποίηση στην Ελλάδα και Βρετανία (University Studio Press, 1998).
Χρήσιμες, τέλος, για το θέμα που μας απασχολεί είναι και οι παρατηρήσεις της Μαίρης Μικέ για τη γυναικεία γραφή και τον προσδιορισμό της στο συνέδριο με θέμα «Γυναίκα και Λογοτεχνία» που διοργάνωσε το 1991 ο Δήμος Κομοτηνής.
ΜΑΘΗΣΙΑΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ
ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, «ΘΑΛΑΣΣΑ»
Μάθημα: Νέα Ελληνική Λογοτεχνία
Τάξη: Ημερήσιου Γενικού Λυκείου
Ενότητα: «Παράδοση και μοντερνισμός στη νεοελληνική ποίηση»
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΒΙΚΤΩΡΙΑ (1926-)
Καλώς ήρθες
Καλώς ήρθες, Μάη μου,
για μας, για όλο τον κόσμο!
Στόλισες τα χαμόσπιτα και τις παράγκες μας
με φυλλωσιές και με λουλούδια ολόδροσα.
Για μας ήτανε πιο μεγάλο το πανηγύρι σου
που μπαινοβγαίναμε και ζούμε στις καλύβες.
Εμπήκε ο ήλιος σου απ’ τα ραγισμένα τζάμια
κι απ’ τα χαρτόνια
και χρύσωσε την άθλια, την αγιάτρευτη φτώχεια μας.
Στους σάπιους στύλους καταδέχτηκ’ η κληματαριά
ν’ απλώσει χρυσοπράσινα βλαστάρια, και τα ρόδα
ν’ ανθίσουνε σε γλάστρες σκουριασμένες…
Μακάρι νάτανε σαν την ομορφιά σου, Μάη μου,
κι η ευτυχία μοιρασμένη σ’ όλους τους ανθρώπους!
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
α
α.1. Να κατατάξετε το ποίημα στην παραδοσιακή ή τη μοντέρνα ποίηση. (5 μονάδες)
α.2. Να αιτιολογήσετε την παραπάνω απάντηση σας εντοπίζοντας τέσσερα σχετικά
χαρακτηριστικά στο ποίημα. (12 μονάδες)
α.3. Να σχολιάσετε τον τίτλο του ποιήματος σε σχέση με το περιεχόμενό του. (8
μονάδες)
ΣΥΝΟΛΟ ΜΟΝΑΔΩΝ: 25
β.
β.1. Το κύριο εκφραστικό μέσο που χρησιμοποιείται στο κείμενο είναι η αντίθεση.
Να βρείτε στο κείμενο δύο (2) αντιθέσεις (4 μονάδες) και να σχολιάσετε τη
λειτουργία τους.
(5 μονάδες)
β2. Να επισημάνετε ποια η λειτουργία α) των θαυμαστικών και β) των
αποσιωπητικών. (6 μονάδες)
β3. Να εντοπίσετε α) τρεις (3) μεταφορές και β) δύο (2) προσωποποιήσεις στο
ποίημα. (10 μονάδες)
ΣΥΝΟΛΟ ΜΟΝΑΔΩΝ: 25
Γ ΛΥΚΕΙΟΥ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Α. Εισαγωγή
Ποίηση
: Πρώτη μεταπολεμική γενιά.
Δεύτερη μεταπολεμική γενιά
Β. Κείμενα
1. Τάκης Σινόπουλος: Ο καιόμενος
2. Μανόλης Αναγνωστάκης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1960 μ. Χ
3. Βικτωρία Θεοδώρου: Εγκώμιο
4. Τίτος Πατρίκιος : Οφειλή
5. Τάσος Λειβαδίτης: Καντάτα
