Daydreaming - Ο ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΤΡΙΒΙΖΑ
Λέξεις & Φωτογραφίες Nίκος Ράκκας
Λέξεις & Φωτογραφίες Nίκος Ράκκας
Βοηθός του Αϊ-Βασίλη. Πίστευα ότι θα είχα πολλά τυχερά. Είχα εκφράσει, επίσης, την επιθυμία να γίνω κλέφτης πυροτεχνημάτων.
Ποια ήταν η αφορμή να ξεκινήσετε την συγγραφή παιδικών βιβλίων;
Όταν ήμουνα μικρός και κάποιο παραμύθι που μου διάβαζαν έφτανε στο τέλος του και άκουγα το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αισθανόμουν προδομένος. Αυτοί μπορεί να ζούσανε καλύτερα, εμένα όμως με εγκαταλείπανε στα κρύα του λουτρού.
Προσπαθούσα, λοιπόν, να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν συνεχιζόταν η ιστορία. Άλλοτε έδινα τις πρώτες βοήθειες στο νικημένο δράκο και αυτός για αντάλλαγμα με πληροφορούσε πού βρισκόταν κρυμμένος ένας θησαυρός από καραμέλες κανέλα που όταν τις πιπιλούσες γίνονταν ρουμπίνια, άλλοτε προσπαθούσα να βρω πού κρύβεται ο όγδοος παραμελημένος νάνος, άλλοτε να μαντέψω ποιο ήταν το τελευταίο όνειρο που έβλεπε η Ωραία Kοιμωμένη προτού ξυπνήσει, άλλοτε να βρω τον τσαγκάρη που είχε φτιάξει τα παπούτσια του παπουτσωμένου γάτου. Όταν είχα διαβάσει την ιστορία με το φλογεροπαίχτη, αναρωτιόμουν από πού να είχε αγοράσει την παράξενη αυτή φλογέρα και αν το κατάστημα αυτό πουλούσε και άλλες φλογέρες που όταν τις παίζεις σε ακολουθούν ζαχαροπλάστες φορτωμένοι με πάστες, χαρταετοί ή καναρίνια. Αυτή η λαχτάρα να μην τελειώνει ποτέ ένα παραμύθι που μου άρεσε, έγινε η αφορμή για να αρχίσω να γράφω τα δικά μου.
Όταν ήμουνα μικρός και κάποιο παραμύθι που μου διάβαζαν έφτανε στο τέλος του και άκουγα το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αισθανόμουν προδομένος. Αυτοί μπορεί να ζούσανε καλύτερα, εμένα όμως με εγκαταλείπανε στα κρύα του λουτρού.
Προσπαθούσα, λοιπόν, να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν συνεχιζόταν η ιστορία. Άλλοτε έδινα τις πρώτες βοήθειες στο νικημένο δράκο και αυτός για αντάλλαγμα με πληροφορούσε πού βρισκόταν κρυμμένος ένας θησαυρός από καραμέλες κανέλα που όταν τις πιπιλούσες γίνονταν ρουμπίνια, άλλοτε προσπαθούσα να βρω πού κρύβεται ο όγδοος παραμελημένος νάνος, άλλοτε να μαντέψω ποιο ήταν το τελευταίο όνειρο που έβλεπε η Ωραία Kοιμωμένη προτού ξυπνήσει, άλλοτε να βρω τον τσαγκάρη που είχε φτιάξει τα παπούτσια του παπουτσωμένου γάτου. Όταν είχα διαβάσει την ιστορία με το φλογεροπαίχτη, αναρωτιόμουν από πού να είχε αγοράσει την παράξενη αυτή φλογέρα και αν το κατάστημα αυτό πουλούσε και άλλες φλογέρες που όταν τις παίζεις σε ακολουθούν ζαχαροπλάστες φορτωμένοι με πάστες, χαρταετοί ή καναρίνια. Αυτή η λαχτάρα να μην τελειώνει ποτέ ένα παραμύθι που μου άρεσε, έγινε η αφορμή για να αρχίσω να γράφω τα δικά μου.
Θυμάστε τις πρώτες φράσεις ή την πρώτη ιστορία που γράψατε;
Σύμφωνα με αμφιβόλου ακρίβειας αναμνήσεις της μητέρας μου, πρώτα άρχισα να γράφω και μετά να μιλάω. Η συγγραφική μου καριέρα άρχισε όταν σε νηπιακή ηλικία έπεσε στα χέρια μου ένας παλιός τηλεφωνικός κατάλογος και ένα μολύβι φάμπερ. Περνούσα ώρες ατέλειωτες γυρίζοντας μια μια τις σελίδες του, γεμίζοντάς τες με μουτζούρες. Όταν το μολύβι σωνόταν, διαμαρτυρόμουν, μου το έξυναν και συνέχιζα. Όταν κάποια στιγμή εξαντλήθηκαν οι σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου, άρχισαν να μου αγοράζουν μπλοκ για να κάθομαι φρόνιμα. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο ότι από τις πρώτες λέξεις που εκστόμισα ήταν οι λέξεις «μπολαλά» και «μπολίλι», οι οποίες για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο σήμαιναν «βιβλίο» και «μολύβι».
Υπάρχει κάποιο βιβλίο σας που είναι το αγαπημένο σας;
Οι πειρατές της καμινάδας, το πρώτο μου μυθιστόρημα -άρχισα να το συνθέτω όταν ακόμα ήμουν παιδί ο ίδιος- έγινε αφορμή να συνεχίσω να γράφω για παιδιά. Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων, έλαβα την πρώτη μου επιστολή από αναγνώστη. «Είναι παράξενο» -έγραφε μεταξύ άλλων ένα κορίτσι- «που αισθάνομαι τους Πειρατές της καμινάδας τόσο δικούς μου σαν να ήτανε κρυμμένοι στη φαντασία μου και ξύπνησαν ξαφνικά». Σε μια περίοδο που είχα σταματήσει το λογοτεχνικό γράψιμο και σκεφτόμουν να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην επιστήμη της εγκληματολογίας, έγινε αφορμή -όταν τακτοποιώντας κάποια χαρτιά βρήκα το γράμμα τυχαία ανάμεσά τους- να συνεχίσω να γράφω για παιδιά, επειδή κατάλαβα ότι περίμεναν και λαχταρούσαν αυτές τις ιστορίες. Μια σελίδα από το περιοδικό αυτό εκτίθεται στο Μουσείο Γουναρόπουλου.
Με ποιον ήρωα σας νιώθετε πιο κοντά;
Με όλους τους ήρωες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δεσμά της ύπαρξής τους. Με τον Αχυρούλη το σκιάχτρο που ονειρεύεται να πετάξει, τον Τουρτούρι το χιονάνθωπο που δε θέλει να λιώσει και τον Θάνο το κολοκυθάκι που ονειρεύεται να δείρει έναν μανάβη.
Πού πιστεύετε πως οφείλεται η τόσο μεγάλη επιτυχία που έχουν τα βιβλία σας στα παιδιά; Τι είναι αυτό που τα ελκύει στα βιβλία σας;
Παράλληλα με την συγγραφή βιβλίων είστε καθηγητής εγκληματολογίας στην Αγγλία. Μου κάνει εντυπώση ο εκκεντρικός και πρωτότυπος συνδυασμός αυτής της αντίθεση. Πώς συνδυάζονται οι δύο αυτοί κόσμοι;
Πολλά από τα βιβλία μου πραγματεύονται με χιουμοριστικό και φανταστικό τρόπο θέματα που άπτονται της εγκληματολογίας, όπως η ενοχή και η τιμωρία, η δικαιοσύνη και η αδικία και οι έννοιες του καλού και του κακού όπως για παράδειγμα η δίκη από τους γαιοκτήμονες του σκιάχτρου που ονειρεύεται να πετάξει στο Όνειρο του σκιάχτρου (εκδόσεις της Εστίας), οι αβάσταχτες τύψεις της μικρής Άννας στη Νύχτα της μπανανόφλουδας (Μεταίχμιο), οι εξωφρενικοί τρόποι εκτέλεσης καταδίκων στο Τηγάνι του δήμιου (Καλέντης) ή η απροσδόκητη πρωτοχρονιάτικη συνάντηση ενός διαρρήκτη και ενός φιλάργυρου μέσα σε ένα χρηματοκιβώτιο στις Χελώνες του βαρώνου (Καλέντης).
Πως είναι η καθημερινότητα σας στη Αγγλία;
Από νηπιαγωγεία σε φυλακές, από παρασκήνια θεάτρων σε κελιά αστυνομικών σταθμών, από αίθουσες δικαστηρίων σε παιδικές χαρές. Μια εναλλαγή εικόνων, αισθήσεων και παραστάσεων.
Πιστεύτε πως η δημιουργικότητα και η τέχνη έχουν δύναμη σε τέτοιες εποχές;
O συνθέτης Olivier Messiaen, έγκλειστος σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, έπεισε έναν δεσμοφύλακα να του δώσει λίγο χαρτί και τον Ιανουάριο του 1941 έγραψε «Το κουαρτέτο για το τέλος του χρόνου». Το έργο αυτό θεωρείται σήμερα αριστούργημα. Λαμβάνοντας υπόψη όσα γνωρίζουμε σήμερα για τη ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν σε ακραίες συνθήκες που ακόμα και η απλή επιβίωση είναι ένας άπελπις αγώνας, ένας κρατούμενος να αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για να συνθέτει κουαρτέτα και οι άλλοι κρατούμενοι να τα απολαμβάνουν. Το συμπέρασμα είναι ότι η τέχνη δεν κινδυνεύει από αντίξοες συνθήκες. Είναι μια ζωτική ανάγκη του ανθρώπινου πνεύματος, μια ασίγαστη δίψα για δημιουργία, η δίψα αυτή που μας κάνει ανθρώπους.
Έχετε αφήσει ανεκπλήρωτα όνειρα;
Δύο παιδικά μου όνειρα: το πρώτο να βρω κάποιον τρόπο να αγγίξω ένα αστέρι και το δεύτερο να πετάξω. Κατά κάποιον τρόπο βέβαια τα κατάφερα.
Η πρώτη η επιθυμία οδήγησε στο χριστουγεννιάτικό μου παραμύθι Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι (Μεταίχμιο, και η δεύτερη στο θεατρικό μου έργο Το όνειρο του σκιάχτρου (εκδόσεις της Εστίας).
Τι σημαίνει για εσάς η λέξη "πίστη";
Ότι ένα σκιάχτρο έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται να πετάξει και ένα άλογο του σκακιού να καλπάσει σ’ ένα λειβάδι με τετράφυλλα τριφύλλια.
ΠΗΓΗ (Επεξεργασμένη)
