Ο όρος παράδοση προέρχεται από το ρήµα παραδίδω δηλαδή κληροδοτώ στις επόµενες γενιές στοι- χεία από το παρελθόν και το παρόν.
Η παράδοση είναι γραπτή και προφορική. Η γραπτή είναι ό,τι έχου µε κληρονοµήσει από τους προγόνους µας από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα, και για τους Έλληνες ανάγεται σε µεγάλο βάθος χρόνου.
Η προφορική παράδοση, αντιπροσωπεύει τα στοιχεία που παραδί- δονται από γενιά σε γενιά και συγκροτούν τον πυρήνα του λαϊκού πολιτισµού καθώς στο λεγόµενο παραδοσιακό πλαίσιο οι εγγράµµατοι ήταν πολύ λίγοι.
O όρος «παραδοσιακός πολιτισµός» έχει για ορισµένους µελετητές πρωτίστως µια διάσταση ιστορι- κή, καθώς δίνει βαρύτητα στη µακρά χρονική διάρκεια, που αρχίζει στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και φτάνει, σε κάποιες περιπτώσεις, ως τη δεκαετία του 1950. Οι παραδοσιακές κοινωνικές δοµές στο πλαί- σιο των οποίων αναπτύχθηκαν οι εκδηλώσεις του παραδοσιακού πολιτισµού υποχωρούν σταδιακά µε- τά την δηµιουργία του ελληνικού κράτους, ενώ ουσιαστικά καταρρέουν µετά τον δεύτερο παγκόσµιο πό- λεµο, τον εµφύλιο, την αγροτική έξοδο προς τις πόλεις του εσωτερικού και την µετανάστευση προς το εξωτερικό που ακολούθησαν.
αι το σύνολο των δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων ενός λαού.
Πρόκειται για µια ευρύτατη έννοια που περιλαµβάνει την καθηµερινή ζωή του λαού, τις ασχολίες του, τον τρόπο ψυχαγωγίας του, την κοσµοθεωρία του. Τι είναι όµως ο λαός και ποιος τον µελετάει; Η έννοια του «λαού» προϋποθέτει ότι κάποιοι άλλοι, (οι µορφωµένοι, οι αστοί) έχουν αποσπαστεί από αυτόν, στέκονται απέναντί του, τον µελετούν, ενδεχοµένως τον αξιολογούν: o λαός εξελίσσεται πιο αργά σε σχέση µε την πρωτοπορία των µορφωµένων, των αστών. Αυτό το καταρχήν αρνητικό χαρακτηριστικό του, αποκτά θετική φυσιογνωµία υπό την προυπόθεση ότι ο λαός διασώζει διαχρονικότερες µορφές πο- λιτισµού, πιο αυθεντικές και αποκαλυπτικές της ταυτότητάς του.
Η παράδοση είναι γραπτή και προφορική. Η γραπτή είναι ό,τι έχου µε κληρονοµήσει από τους προγόνους µας από την αρχαιότητα µέχρι σήµερα, και για τους Έλληνες ανάγεται σε µεγάλο βάθος χρόνου.
Η προφορική παράδοση, αντιπροσωπεύει τα στοιχεία που παραδί- δονται από γενιά σε γενιά και συγκροτούν τον πυρήνα του λαϊκού πολιτισµού καθώς στο λεγόµενο παραδοσιακό πλαίσιο οι εγγράµµατοι ήταν πολύ λίγοι.
O όρος «παραδοσιακός πολιτισµός» έχει για ορισµένους µελετητές πρωτίστως µια διάσταση ιστορι- κή, καθώς δίνει βαρύτητα στη µακρά χρονική διάρκεια, που αρχίζει στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και φτάνει, σε κάποιες περιπτώσεις, ως τη δεκαετία του 1950. Οι παραδοσιακές κοινωνικές δοµές στο πλαί- σιο των οποίων αναπτύχθηκαν οι εκδηλώσεις του παραδοσιακού πολιτισµού υποχωρούν σταδιακά µε- τά την δηµιουργία του ελληνικού κράτους, ενώ ουσιαστικά καταρρέουν µετά τον δεύτερο παγκόσµιο πό- λεµο, τον εµφύλιο, την αγροτική έξοδο προς τις πόλεις του εσωτερικού και την µετανάστευση προς το εξωτερικό που ακολούθησαν.
αι το σύνολο των δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων ενός λαού.
Πρόκειται για µια ευρύτατη έννοια που περιλαµβάνει την καθηµερινή ζωή του λαού, τις ασχολίες του, τον τρόπο ψυχαγωγίας του, την κοσµοθεωρία του. Τι είναι όµως ο λαός και ποιος τον µελετάει; Η έννοια του «λαού» προϋποθέτει ότι κάποιοι άλλοι, (οι µορφωµένοι, οι αστοί) έχουν αποσπαστεί από αυτόν, στέκονται απέναντί του, τον µελετούν, ενδεχοµένως τον αξιολογούν: o λαός εξελίσσεται πιο αργά σε σχέση µε την πρωτοπορία των µορφωµένων, των αστών. Αυτό το καταρχήν αρνητικό χαρακτηριστικό του, αποκτά θετική φυσιογνωµία υπό την προυπόθεση ότι ο λαός διασώζει διαχρονικότερες µορφές πο- λιτισµού, πιο αυθεντικές και αποκαλυπτικές της ταυτότητάς του.
