«Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δεν θα πεθάνω ποτέ -αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα».
Tάσος Λειβαδίτης, «Ο πρώτος στίχος»
1. Μανόλης Αναγνωστάκης,
«Εκεί…» Εκεί θα τα βρεις. Κάποιο κλειδί Που θα πάρεις Μονάχα εσύ που θα πάρεις Και θα σπρώξεις την πόρτα Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν Οι καθρέφτες θα λάμψουν Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο Εκεί θα τα βρεις Κάπου – απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα, Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες, Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών. Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα Προσεχτικά τις κουρτίνες Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά Τότε θα ξέρεις. (Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας)
(Από τη συλλογή «Η συνέχεια», 1954 –συγκεντρωτική έκδοση Μανόλης Αναγνωστάκης «Τα ποιήματα 1941-1971», εκδ. Νεφέλη, 2000)
«Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, / αλλά ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας» (Μανόλης Αναγνωστάκης).
2. Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου,
« Η ποίηση δεν μας αλλάζει»
Η ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη (Από τη συλλογή «Δύσκολος θάνατος», εκδ. Εγνατία, 1978)
«Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν / από τότε που υπάρχει ο κόσμος / είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια / για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. / Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.» (Γιώργης Παυλόπουλος)
3. Γιώργης Παυλόπουλος, «Τα αντικλείδια»
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. (Από τη συλλογή «Τα αντικλείδια» –συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργης Παυλόπουλος,«Ποιήματα 1943-1997», εκδ. Νεφέλη)
«Γιατί να μην αφήσω τον εαυτό μου / Στην καρέκλα του / Ξεχασμένο / Κι αδίκαστο;» (Γιάννης Πατίλης) 4. Γιάννης Πατίλης, «Γιατί να γράψω εγώ αυτά τα ποιήματα» Γιατί να γράψω εγώ αυτά τα ποιήματα Γιατί να μην πάω στο περίπτερο Να χαζέψω τις γλάστρες από το παράθυρο Να πιω νερό; Γιατί να μην αφήσω τον εαυτό μου Στην καρέκλα του Ξεχασμένο Κι αδίκαστο; (Από τη συλλογή «Ζεστό μεσημέρι» 1984 –συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Πατίλης, Ταξίδια στην ίδια πόλη – ποιήματα 1970-1990», εκδ. Ύψιλον)
5. Μιχάλης Γκανάς, «Περί ποιήσεως» Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση κι εγώ που δεν διαβάζω κινδυνεύουμε. Εσύ να χάσεις τα ποιήματα κι εγώ τις αφορμές τους.
(Από τη συλλογή «Τα μικρά» –συγκεντρωτική έκδοση «Μιχάλης Γκανάς, Ποιήματα 1978-2012», εκδ. Μελάνι)
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-poets-for-poets/ ]
