Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Οι καλύτερες ελληνικές ταινίες

Αυτές είναι οι 10 (από τις) καλύτερες ελληνικές ταινίες σύμφωνα με το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
Αποτέλεσμα εικόνας για ελληνικος κινηματογραφος

Πηγή:http://www.huffingtonpost.gr/2016/07/27/culture-oi-10-kalyteres-ellhnikes-tainies-symfona-me-to-bfi_n_11197070.html


Η Christina Newland του BFI που επιμελήθηκε την λίστα, γράφει στο συνοδευτικό κείμενο:
1)Ο Δράκος (1956)
Σκηνοθέτης: Νίκος Κούνδουρος

https://www.youtube.com/watch?time_continue=74&v=5KUv0sybqT
2)Ο Κούνδουρος έφτιαξε, ουσιαστικά, ένα ελληνικό φιλμ νουάρ εμπνευσμένο από ένα διαβόητο Έλληνα γκάνγκστερ της εποχής. Ο Θωμάς, ο άτυχος πρωταγωνιστής που υποδύεται συγκλονιστικά ο Ντίνος Ηλιόπουλος, είναι σωσίας του γκάνγκστερ, κάτι που προκαλεί μια σειρά τεράστιων παρεξηγήσεων στην πόλη. Τα όρια της ηθικής θολώνουν σε μια ταινία που έχει ψηφιστεί επανειλημμένα ως η καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών.
2)Ποτέ την Κυριακή (1960)
Σκηνοθέτης: Ζυλ Ντασέν
Ο Ντασέν φτιάχνει μια ταινία-όχημα προς την απόλυτη διασημότητα για τη γυναίκα του, Μελίνα Μερκούρη, η οποία υποδύεται την καλόκαρδη πόρνη Ίλια που αγαπά τις αρχαίες τραγωδίες αρκεί να έχουν το happy end που τους δίνει και αντιπροσωπεύει το μάχιμο πνεύμα μιας γενιάς σκληροτράχηλων Ελλήνων.
3)Ο Θίασος (1975)
Σκηνοθέτης: Θεόδωρος Αγγελόπουλος


Ένα μπουλούκι ηθοποιών ταξιδεύει το 1939 κατά μήκος της ελληνικής επαρχίας, βιώνει τον εμφύλιο και μέσα από το ταξίδι του αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορία μισού αιώνα της Ελλάδας. Ο Αγγελόπουλος, μέσα από αργά, μακρόσυρτα πλάνα -χαρακτηριστικό του στυλ του ως δημιουργός- συνθέτει ένα αριστούργημα αφήγησης, αισθητικής και φόρμας που αποτελείται από, μόλις, 80 λ
4)Ρεμπέτικο (1983)
Σκηνοθέτης: Κώστας Φέρρης
Η ταινία αποτελεί μυθιστορηματοποίηση της ζωής της διάσημης λαϊκής τραγουδίστριας Μαρίκας Νίνου, η οποία λειτουργεί ως αφορμή για τον Φέρρη ώστε να παρουσιάσει ταυτόχρονα την ιστορία της Ελλάδας από την αρχή του αιώνα μέχρι τη δεκαετία του '50. Το ίδιο το ρεμπέτικο λειτουργεί ως φορέας μνήμης και πολιτικού σχολιασμού.
5)Ταξίδι στα Κύθηρα (1984)
Σκηνοθέτης: Θεόδωρος Αγγελόπουλος
Η πρώτη ταινία της, άτυπης, «Τριλογίας της Σιωπής» του Αγγελόπουλου, αφηγείται την επιστροφή ενός ηλικιωμένου άντρα στην πατρίδα του, μετά την εξορία του κατά τον εμφύλιο εξαιτίας των αριστερών πολιτικών του πεποιθήσεων. Μετά από 35 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση, ο άντρας αυτός (Μάνος Κατράκης) επιστρέφει σπίτι του για να βρει τη, γερασμένη πλέον, σύζυγό του και τα ενήλικα παιδιά του να τον περιμένουν, παλεύοντας ταυτόχρονα να νιώσει κάτι για αυτούς.
6)Κυνόδοντας (2009)
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λάνθιμος
Το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα του «weird wave» και ίσως η ταινία που το καθιέρωσε, ο «Κυνόδοντας» του Λάνθιμου δεν είναι μια ταινία που βλέπεις ευχάριστα, ούτε μια ταινία που ξεχνάς εύκολα. Συζητήθηκε όσο λίγες, αποθεώθηκε αλλά και απαξιώθηκε επίσης όσο λίγες και κατάφερε να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ, κάνοντας το όνομα του Λάνθιμου γνωστό σε όλο το Hollywood.



)
Σκηνοθέτης: Φίλιππος Τσίτος
τοποθετώντας την σε ένα ευρύτερο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο από ότι θα την έβαζε ένας παραδοσιακός ιστορικός ή οικονομολόγος. Χρησιμοποιώντας το εθνικό πνεύμα της αμφισβήτησης ως οδηγό, ο McMullen διερευνά τόσο την αρχαία ιστορία όσο και το σύγχρονο κλίμα της εποχής.
7)Ακαδημία Πλάτωνος (2009)



8)Attenberg (2012)
Σκηνοθέτης: Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη

Η ταινία της Τσαγγάρη είναι ένα αταξινόμητο δράμα σεξουαλικής σύγχυσης, σύγχρονης αποξένωσης και γυναικείας φιλίας. Η Μαρίνα, μια απομονωμένη νεαρή γυναίκα, περνά τις μέρες της κλεισμένη μέσα στο σπίτι που συγκατοικεί με τον άρρωστο πατέρα της και έχει εμμονή με τα ντοκιμαντέρ για τη φύση του David Attenborough. Με έναν ακαθόριστο τρόπο, η ταινία αντικατοπτρίζει την αναταραχή της χώρας και σχολιάζει τα θέματα της απώλειας και του αποπροσανατολισμ10)OXI: An Act of Resistance (2014
Σκηνοθέτης: Ken McMull
Αν και outsider, το ΟΧΙ αποτελεί μια διορατική, φιλοσοφική απάντηση στην ελληνική οικονομική κρίση, τοποθετώντας την σε ένα ευρύτερο ιστορικό και πολιτιστικό πλαίσιο από ότι θα την έβαζε ένας παραδοσιακός ιστορικός ή οικονομολόγος. Χρησιμοποιώντας το εθνικό πνεύμα της αμφισβήτησης ως οδηγό, ο McMullen διερευνά τόσο την αρχαία ιστορία όσο και το σύγχρονο κλίμα της εποχής.
«Ο ελληνικός κινηματογράφος, ως επιχείρηση και ως τέχνη, έχει χαρακτηριστεί από την αντιπολίτευση και αγωνίζεται να επιβιώσει εδώ και μισό αιώνα. Την ίδια στιγμή που η τέχνη του κινηματογράφου σε άλλες χώρες ανθίζει -συχνά παρά τα δικτατορικά καθεστώτα και εν καιρώ πολέμου- η βιομηχανία του κινηματογράφου στην Ελλάδα παραπαίει. Χωρίς κρατικά κεφάλαια και αυστηρά ελεγχόμενοι από την προπαγάνδα της εποχής, ακόμα και οι πιο αποφασισμένοι σκηνοθέτες βρήκαν δεκάδες εμπόδια από το πολιτικό τοπίο της χώρας.........................................................................................................................................................